De villa van Battista
Door: Tanja de Wit
Blijf op de hoogte en volg Tanja de Wit
21 Februari 2016 | Australië, Walcha
De villa van Battista
Dag allemaal,
De eerste dag van ons verblijf zijn we in de binnenstad van Havanna geweest, voor de toeristische route, geld wisselen, acclimatiseren.
's Middags pikte Rafaelito ons op en gingen we Edelis van haar werk afhalen.
Zij is jeugdtandarts en het was bijzonder om te zien hoe het tandheelkundig centrum eruit ziet, geen geavanceerde apparatuur zoals hier, geen disposible materiaal en Edelis moet haar mondkapjes thuis zelf uitwassen.
's avonds werden we door Rafael meegenomen naar een restaurant in de marina Hemingway van Havanna, waar we een privé diner kregen opgediend en daarna naar een bar voor cocktails. Aan de muur foto's van Ernest Hemingway die met Fidel en Che een dagje op zee ging vissen.
Rafael is directeur van een sectie van Cubanacan, de staats toeristische dienst, zeg maar de Cubaanse VVV en heeft dus veel connecties met het hotel en horecawezen.
Rafael was BOB en wij kregen een hele stevige mojito, zodat Edelis en ik wat giechelig thuiskwamen.
De tweede dag zouden wij met de auto van Edelis naar Vinales gaan. Naast de autopapieren een brief van Edelis dat zij toestemming verleent aan ons om haar auto te gebruiken. Vervolgens uitgebreide instructies over het gebruik van de auto, (een VW Jetta) oliepeil controle, op het koelwater letten. Geen stuur en rem bekrachtiging.
Eerst maar eens tanken, eerste pomp, 'No hay' dus geen benzine, tsja. Volgende pomp had wel benzine. Mensen komen hier benzine in een plastic fles of jerrycan halen. Benzine is 1 CUC per liter, dus heel duur. Ook voor Gerard een Cubaanse simkaart aangeschaft, zodat we voordelig kunnen bellen binnen Cuba.
Op weg naar Vinales via de snelweg. Snelwegen zijn hier breed en heel rustig, op de rechter rijbaan lopen voetgangers, rijden fietsers,paard en wagens, brommers en er zijn verschrikkelijk veel kuilen, voor het het weet heb je een lekke band. Bij op en afritten staan veel mensen te liften. Transport is een groot probleem hier,weinig openbaar vervoer, weinig mensen die een auto hebben en liften is een veel gebruikt middel om verder te komen. Vaak hebben lifters ook geld in hun hand om te betalen voor een rit. We namen een paar schoolmeisjes mee en een vrouw die allemaal een paar kilometer verder moesten en toen kregen we een lekke band en niet eens door een kuil. Band verwisseld voor een 'thuiskomer' . Toen die erop zat leek-ie al erg zacht,dus maar langzaam rijden. Na een kilometer, weer lek. Bleek de reserveband totaal 'op' te zijn. Gelukkig waren we vlakbij een plaatsje en we besloten stapvoets door te rijden opzoek naar een bandenplakker. Na een paar kilometer ging het echt niet meer, Gerard ging te voet opzoek naar een garage, ik bleef in de auto. De band was totaal aan flarden, gelukkig was de velg nog heel. Na een tijdje kwam Gerard terug, met de bandenreparateur, vervoerd in een hele oude blauwe Chevrolet, de lekke band ging mee en die werd gerepareerd. Terug met de Chevrolet, band verwisseld, we konden weer verder. We mochten zelf bepalen wat we ervoor wilden geven, 4 cookies. Iedereen blij!
Zonder verdere problemen kwamen we in Vinales, een lieflijk plaatsje in een prachtig heuvelachtig gebied met veel tabak en suikerriet op het land.
We hadden daar een casa particular besproken bij Dr. Panchito y Norma. Het was daar geweldig! Een vrolijk ingerichte eigen kamer, met badkamer, terrasje voor en ontzettende aardige mensen.
Gerard had contact met Rafael over de reserveband, die zou gebracht worden, zou niet gebracht worden, toch weer wel en uiteindelijk niet. Dat heeft alles te maken met het feit dat bijna alles schaars is en iedereen bij en met elkaar aan het onderhandelen is. 's Avonds kookte Norma, echt heerlijk!
En in een casa particular zit je middenin het Cubaanse leven. Spelende kinderen, kippen die overal rondlopen, honden, waar de kinderen weer mee spelen, gepraat onderling en muziek.
De Cubanen zijn ontzettend hartelijke warme mensen, ik ben deze week vaker door onbekenden gezoend dan in een jaar in Nederland. Ook familie is heel belangrijk. Zodra je ergens bent, komen ouders, broers,zussen met aanhang, eigen kinderen, zich voorstellen met bijbehorende kussen.
De volgende ochtend maakten we een 3 uur durende wandeling door de vallei met een gids. We liepen dwars door het boerenland, zo vredig en zo stil, mooie planten, een banaan eten vers van een bananenboom geplukt.
Onderweg kreeg de gids controle, hij moest zijn ID inleveren en zich 's middags melden, voor wat???? Hij zei ' no problemes' Hij vertelde dat hij eigenlijk metselaar was, dus geen officiële gids.
Bij het afrekenen vroeg hij 30, (15 p.p.)wij dachten peso's, nee cookies, belachelijk veel, gezien het gemiddelde inkomen van 18 cookies p.m. Enfin, dan hadden we dat maar van tevoren moeten vragen. 's Middags keken we rond in Vinales en besloten we om 's avonds weer bij Norma te eten, vast lekkerder dan in restaurants. Dat was ook zo.
De keuken is hier niet bijzonder, rijst met bonen, zoete aardappels, salade, kip,vis of vlees. Heerlijk fruit, ananas, guave,papaya, bananen. Er is hier geen vlees industrie, dus vlees en kip smaakt heerlijk!
De volgende ochtend gingen we een grot bezoeken waar vroeger indianen woonden en gevluchte slaven zich verstopten. Daarna weer richting Havanna, onderweg een lifster van Vinales naar de snelweg en een meisje vanaf de snelweg naar Havanna meegenomen.
In Havanna gingen we naar het huis van Carlos en Maritza, de andere vrienden van Gerard.
Zij wonen in een ander deel van Havanna. In hun buurt allemaal vergane glorie huizen, zeer verwaarloosd, het lijkt wel een achterbuurt. Om het huis van Carlos staat een groot hek en daarachter een soort palazzo. Ongelooflijk, zo mooi, tegelvloeren, hele hoge plafonds, paar badkamers, keuken, bijkeuken, grote tuin, paar huiskamers en mooi opgeknapt. Daar zijn ze al een aantal jaren mee bezig.
Ook hier weer veel familie en omhelzingen.
Carlos had een geweldige maaltijd voor ons allemaal bereid, groot braadstuk varken, yucca, rijst en een heerlijk dessert.
Wij zouden 2 nachten bij Carlos en Maritza blijven.
Carlos is fysicus, hij is gepensioneerd bij het ministerie van onderijs en werkt nog steeds of weer, in het onderwijs. Maritza is wiskundige, zij geeft aan huis - in een apart klaslokaal - les aan middelbare scholieren en studenten. In de zomermaanden werkt ze in Oostenrijk in het hotelrestaurant van vrienden in de bediening,om bij te verdienen en spullen te kunnen kopen die hier niet te krijgen zijn. Zoals gele doekjes op het aanrecht en t.v series. Zij verheugt zich op de komst van Ikea als de boycot over is. Mc Donalds neemt ze dan voor lief.
Met hen gingen we naar het oude Havanna, per taxi, in een oude blauwe slee, 3 man op de voorbank, met z'n 5en op de achterbank, vrolijk muziekje erbij en karren maar.
We bezochten prachtige koloniale huizen (nu hotels) met pauwen in de tuin.
Rafael haalde ons 's middags weer op, om naar de villa van Battista te gaan. Dat is tegenwoordig een studiecentrum, juist omdat onder Battista de ongeletterdheid gigantisch was. Gerard was hier vroeger geweest en vroeg of we het konden bekijken. De directrice werd erbij gehaald en het werd toegestaan, met een persoonlijke rondleiding en een dikke zoen van/door de directrice.
We dronken we in het sjiekste hotel van Havanna een mojito,met uitzicht op de baai en konden we even internetten, wat hier echt moeizaam is. Edelis en Rafael namen ons mee naar het beste restaurant van Havanna, waar we onze -voorlopig- laatste avond in Havanna besloten met een heerlijk diner en champagne. (Dat allemaal dankzij de connecties van Rafael bij zijn bedrijf)
Vanmorgen vertrokken we naar de Varkensbaai, waar in 1962 de Cuba crisis begon. Onderweg weer lifters meegenomen. We logeren in een hotel dat middenin het moeras ligt. Allemaal aparte hutjes op palen boven het water, eilandjes d.m.v. bruggen en plankieren met elkaar verbonden. De auto staat op een parkeerterrein, we gingen hier in een speedboat heen. Het is een eldorado,stil, veel vogels, na zonsondergang geen bootjes meer.
Alleen krekels, muggen, watergeluiden en een sterrenhemel. Gelukkig hebben we DEET bij ons en een klamboe.
Morgen gaan we naar Playa Largos, een Bounty strand en langs de baai rijden. De dag daarna ontmoeten we Rafael en Edelis weer, gaan we naar Santa Clara, waar de ouders van Edelis in de buurt een boerderij hebben en waar Raefelito met zijn team een softball wedstrijd heeft, die we gan bijwonen.
Daar hebben we een huurauto besproken en gaan we alleen verder door Cuba, tot we het weekend voor ons vertrek weer allemaal in Varadero bij elkaar komen.
Dag allemaal,
De eerste dag van ons verblijf zijn we in de binnenstad van Havanna geweest, voor de toeristische route, geld wisselen, acclimatiseren.
's Middags pikte Rafaelito ons op en gingen we Edelis van haar werk afhalen.
Zij is jeugdtandarts en het was bijzonder om te zien hoe het tandheelkundig centrum eruit ziet, geen geavanceerde apparatuur zoals hier, geen disposible materiaal en Edelis moet haar mondkapjes thuis zelf uitwassen.
's avonds werden we door Rafael meegenomen naar een restaurant in de marina Hemingway van Havanna, waar we een privé diner kregen opgediend en daarna naar een bar voor cocktails. Aan de muur foto's van Ernest Hemingway die met Fidel en Che een dagje op zee ging vissen.
Rafael is directeur van een sectie van Cubanacan, de staats toeristische dienst, zeg maar de Cubaanse VVV en heeft dus veel connecties met het hotel en horecawezen.
Rafael was BOB en wij kregen een hele stevige mojito, zodat Edelis en ik wat giechelig thuiskwamen.
De tweede dag zouden wij met de auto van Edelis naar Vinales gaan. Naast de autopapieren een brief van Edelis dat zij toestemming verleent aan ons om haar auto te gebruiken. Vervolgens uitgebreide instructies over het gebruik van de auto, (een VW Jetta) oliepeil controle, op het koelwater letten. Geen stuur en rem bekrachtiging.
Eerst maar eens tanken, eerste pomp, 'No hay' dus geen benzine, tsja. Volgende pomp had wel benzine. Mensen komen hier benzine in een plastic fles of jerrycan halen. Benzine is 1 CUC per liter, dus heel duur. Ook voor Gerard een Cubaanse simkaart aangeschaft, zodat we voordelig kunnen bellen binnen Cuba.
Op weg naar Vinales via de snelweg. Snelwegen zijn hier breed en heel rustig, op de rechter rijbaan lopen voetgangers, rijden fietsers,paard en wagens, brommers en er zijn verschrikkelijk veel kuilen, voor het het weet heb je een lekke band. Bij op en afritten staan veel mensen te liften. Transport is een groot probleem hier,weinig openbaar vervoer, weinig mensen die een auto hebben en liften is een veel gebruikt middel om verder te komen. Vaak hebben lifters ook geld in hun hand om te betalen voor een rit. We namen een paar schoolmeisjes mee en een vrouw die allemaal een paar kilometer verder moesten en toen kregen we een lekke band en niet eens door een kuil. Band verwisseld voor een 'thuiskomer' . Toen die erop zat leek-ie al erg zacht,dus maar langzaam rijden. Na een kilometer, weer lek. Bleek de reserveband totaal 'op' te zijn. Gelukkig waren we vlakbij een plaatsje en we besloten stapvoets door te rijden opzoek naar een bandenplakker. Na een paar kilometer ging het echt niet meer, Gerard ging te voet opzoek naar een garage, ik bleef in de auto. De band was totaal aan flarden, gelukkig was de velg nog heel. Na een tijdje kwam Gerard terug, met de bandenreparateur, vervoerd in een hele oude blauwe Chevrolet, de lekke band ging mee en die werd gerepareerd. Terug met de Chevrolet, band verwisseld, we konden weer verder. We mochten zelf bepalen wat we ervoor wilden geven, 4 cookies. Iedereen blij!
Zonder verdere problemen kwamen we in Vinales, een lieflijk plaatsje in een prachtig heuvelachtig gebied met veel tabak en suikerriet op het land.
We hadden daar een casa particular besproken bij Dr. Panchito y Norma. Het was daar geweldig! Een vrolijk ingerichte eigen kamer, met badkamer, terrasje voor en ontzettende aardige mensen.
Gerard had contact met Rafael over de reserveband, die zou gebracht worden, zou niet gebracht worden, toch weer wel en uiteindelijk niet. Dat heeft alles te maken met het feit dat bijna alles schaars is en iedereen bij en met elkaar aan het onderhandelen is. 's Avonds kookte Norma, echt heerlijk!
En in een casa particular zit je middenin het Cubaanse leven. Spelende kinderen, kippen die overal rondlopen, honden, waar de kinderen weer mee spelen, gepraat onderling en muziek.
De Cubanen zijn ontzettend hartelijke warme mensen, ik ben deze week vaker door onbekenden gezoend dan in een jaar in Nederland. Ook familie is heel belangrijk. Zodra je ergens bent, komen ouders, broers,zussen met aanhang, eigen kinderen, zich voorstellen met bijbehorende kussen.
De volgende ochtend maakten we een 3 uur durende wandeling door de vallei met een gids. We liepen dwars door het boerenland, zo vredig en zo stil, mooie planten, een banaan eten vers van een bananenboom geplukt.
Onderweg kreeg de gids controle, hij moest zijn ID inleveren en zich 's middags melden, voor wat???? Hij zei ' no problemes' Hij vertelde dat hij eigenlijk metselaar was, dus geen officiële gids.
Bij het afrekenen vroeg hij 30, (15 p.p.)wij dachten peso's, nee cookies, belachelijk veel, gezien het gemiddelde inkomen van 18 cookies p.m. Enfin, dan hadden we dat maar van tevoren moeten vragen. 's Middags keken we rond in Vinales en besloten we om 's avonds weer bij Norma te eten, vast lekkerder dan in restaurants. Dat was ook zo.
De keuken is hier niet bijzonder, rijst met bonen, zoete aardappels, salade, kip,vis of vlees. Heerlijk fruit, ananas, guave,papaya, bananen. Er is hier geen vlees industrie, dus vlees en kip smaakt heerlijk!
De volgende ochtend gingen we een grot bezoeken waar vroeger indianen woonden en gevluchte slaven zich verstopten. Daarna weer richting Havanna, onderweg een lifster van Vinales naar de snelweg en een meisje vanaf de snelweg naar Havanna meegenomen.
In Havanna gingen we naar het huis van Carlos en Maritza, de andere vrienden van Gerard.
Zij wonen in een ander deel van Havanna. In hun buurt allemaal vergane glorie huizen, zeer verwaarloosd, het lijkt wel een achterbuurt. Om het huis van Carlos staat een groot hek en daarachter een soort palazzo. Ongelooflijk, zo mooi, tegelvloeren, hele hoge plafonds, paar badkamers, keuken, bijkeuken, grote tuin, paar huiskamers en mooi opgeknapt. Daar zijn ze al een aantal jaren mee bezig.
Ook hier weer veel familie en omhelzingen.
Carlos had een geweldige maaltijd voor ons allemaal bereid, groot braadstuk varken, yucca, rijst en een heerlijk dessert.
Wij zouden 2 nachten bij Carlos en Maritza blijven.
Carlos is fysicus, hij is gepensioneerd bij het ministerie van onderijs en werkt nog steeds of weer, in het onderwijs. Maritza is wiskundige, zij geeft aan huis - in een apart klaslokaal - les aan middelbare scholieren en studenten. In de zomermaanden werkt ze in Oostenrijk in het hotelrestaurant van vrienden in de bediening,om bij te verdienen en spullen te kunnen kopen die hier niet te krijgen zijn. Zoals gele doekjes op het aanrecht en t.v series. Zij verheugt zich op de komst van Ikea als de boycot over is. Mc Donalds neemt ze dan voor lief.
Met hen gingen we naar het oude Havanna, per taxi, in een oude blauwe slee, 3 man op de voorbank, met z'n 5en op de achterbank, vrolijk muziekje erbij en karren maar.
We bezochten prachtige koloniale huizen (nu hotels) met pauwen in de tuin.
Rafael haalde ons 's middags weer op, om naar de villa van Battista te gaan. Dat is tegenwoordig een studiecentrum, juist omdat onder Battista de ongeletterdheid gigantisch was. Gerard was hier vroeger geweest en vroeg of we het konden bekijken. De directrice werd erbij gehaald en het werd toegestaan, met een persoonlijke rondleiding en een dikke zoen van/door de directrice.
We dronken we in het sjiekste hotel van Havanna een mojito,met uitzicht op de baai en konden we even internetten, wat hier echt moeizaam is. Edelis en Rafael namen ons mee naar het beste restaurant van Havanna, waar we onze -voorlopig- laatste avond in Havanna besloten met een heerlijk diner en champagne. (Dat allemaal dankzij de connecties van Rafael bij zijn bedrijf)
Vanmorgen vertrokken we naar de Varkensbaai, waar in 1962 de Cuba crisis begon. Onderweg weer lifters meegenomen. We logeren in een hotel dat middenin het moeras ligt. Allemaal aparte hutjes op palen boven het water, eilandjes d.m.v. bruggen en plankieren met elkaar verbonden. De auto staat op een parkeerterrein, we gingen hier in een speedboat heen. Het is een eldorado,stil, veel vogels, na zonsondergang geen bootjes meer.
Alleen krekels, muggen, watergeluiden en een sterrenhemel. Gelukkig hebben we DEET bij ons en een klamboe.
Morgen gaan we naar Playa Largos, een Bounty strand en langs de baai rijden. De dag daarna ontmoeten we Rafael en Edelis weer, gaan we naar Santa Clara, waar de ouders van Edelis in de buurt een boerderij hebben en waar Raefelito met zijn team een softball wedstrijd heeft, die we gan bijwonen.
Daar hebben we een huurauto besproken en gaan we alleen verder door Cuba, tot we het weekend voor ons vertrek weer allemaal in Varadero bij elkaar komen.
-
21 Februari 2016 - 17:23
Douwe:
Mooie avonturen Tanja/Gerard, voordeel van echt met de Cubanen zelf optrekken. Geniet ervan!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
