Mashad

Mashad

De groep uitgezwaaid en vroeg naar bed, want om 5 uur ging de wekker. Om 5.30 uur met een taxi naar het station. We waren ruim op tijd voor de trein, konden we alles goed in ogenschouw nemen. Het was een sneltrein, die er 8 1/2 uur over deed naar Mashad. We waren de enige buitenlanders en de trein zat helemaal vol. We hadden uit het hotel een ontbijt meegekregen, maar ook in de trein kregen we water, een snoepje, ontbijt, later koffie vervolgens een lunch en later nog een pakje biscuits. We wisten niet wat ons overkwam!

Mashad: eerste indruk een stoffige, stinkende stad, net als Teheran.
We namen een taxi naar Vali's Homestay , dat we zagen in de Lonely Planet. Het is een hostel, dus behoorlijk primitief, gedeelde wc en douche. Wij hebben een eigen kamer, maar in de kamer hiernaast staan 6 bedden en allemaal bezet.
Het eten was prima - 's avonds op het terras van Vali, in kleermakerszit - en ook leuke gesprekken met de mede gasten, jonge mannen, die reizen als lifestyle hebben, uit Frankrijk en Maleisie. De Fransen, fietsen al 4 jaar door de wereld en werken tussendoor om geld te verdienen.
We hadden allebei het gevoel 40 jaar in de tijd terug te gaan, tussen de jonge backpackers die zich waarschijnlijk afvragen wat die ouwetjes in dit hostel doen.....
Ze hebben uiteraard allemaal een smartphone, dus internet voor de mail, skypen, wat al niet en boeken uiteraard de Lonely Planet.

Morgenochtend komt om 7.30 uur de gids via Djoser om ons visum te verlengen.
Onze treintickets voor de terugreis zijn niet gekomen via de mail en de treinen zijn helemaal vol.
Vali gaat voor ons tickets halen voor de nachttrein. Hij zegt dat dat geen enkel probleem zal zijn. Anders vliegen of met bus.

Zaterdag in Mashad:
Ramin ( de gids) stond stipt om 7.30 uur op ons te wachten. Hij spreekt gelukkig heel goed Engels en heeft een eigen auto, handig want de afstanden zijn groot, het is een gigantische stad, met meer dan 2.000.000 inwoners.
Bij de vreemdelingen politie moest ik eerst een chador om, camera's en mobiel inleveren en naar binnen. Lange rijen Afghanen die iedere 2 maanden hun visum moeten verlengen, anders worden ze uitgezet. Dankzij Ramin werden we snel te woord gestaan en werd ons verteld dat we rustig tot 4 dagen nadat ons visum verlopen was zonder probleem het land konden verlaten en dat dit z.g. B visum niet verlengd mag worden.
Oké, weer een ander bericht over het visum. Het begint op willekeur te lijken.

De ouders van Ramin nodigden ons uit voor thee, voor ons een gelegenheid om bij een familie thuis te zijn. Zijn moeder en zus helemaal in chador, omdat Gerard er bij was. Ontzettende aardige mensen, zijn vader spreekt zeer goed Engels en hij wilde het graag over politiek met ons hebben. Intussen informeerde Ramin verder, want hij twijfelde aan het antwoord. Dagen tellen en voor de zekerheid gingen we nog een keer naar de vreemdelingen politie. Nu kreeg Ramin te horen, dat we vooral moesten genieten van onze tijd in Iran en dat we misschien een boete moeten betalen op het vliegveld voor de overschrijding van de visumduur van $ 10,-- p.p. Wie het nog weet mag het zeggen.
We zorgen ervoor dat we donderdag bijtijds op het vliegveld zijn en zien dan wel hoe het afloopt.

Morgen zijn we weer bij de familie van Ramin uitgenodigd en krijgen we een specialiteit van het land, abgusht, geserveerd.

Vanmiddag gingen we op pad naar de Holy Shrine, de tombe van Imam Reza. Een complex van 1 miljoen vierkante meters, met een aantal moskeen en gigantische pleinen, een bibliotheek, restaurant, madrassa (koranschool) het is na Mekka het belangrijkste heiligdom voor de Islamieten. Een paar dagen geleden waren er voor het Offerfeest 50.000 mensen op het plein.
Ik moest uiteraard een chador om, weer camera's inleveren en we kregen een gids mee. Eerst een film over het hele complex en daarna een korte sightseeing en naar het museum. We mochten geen enkele moskee in, laat staan naar de Holy Shrine.
Toen we uit het complex waren zocht ik naar een toilet. Ik vroeg het aan een vrouw die ons meenam naar een toilet. Ze gaf mij een zoen, deed me de chador weer om en nam ons weer mee naar binnen, weer de camera inleveren en wij kregen het idee dat we deze keer wel mee naar binnen mochten. In een kantoortje druk gesprek in het Farsi, wij werden op een stoel gezet, kregen thee, die vrouw weg en een tijdje later kwam er weer een gids. Die nam ons weer mee naar het filmzaaltje, begon het hele verhaal opnieuw, zodat we begrepen dat we niet naar de Shrine mochten. We werden met een Mullah apart gezet, die een heel aardig gesprek met ons had over de koran en Jezus. Daarna lieten we hem weten dat er een misverstand was ontstaan, dat we graag naar ons hotel wilden, maar niet meer wisten waar de camera was afgegeven. (Gelukkig wel een ontvangstbewijs) De mullah schakelde iemand in die ons verder hielp, zodat we met de camera het complex konden verlaten. Het was al donker toen we hier weer kwamen.
De 2 Franse jongens zijn weg, later vertrok de Maleisiër en nu logeren hier 2 jonge meisjes uit China en Japan en een Canadees.
We aten met Vali (de eigenaar van het hostel) en zijn vrouw. Hij spreekt goed Engels heeft ook veel in Europa gereisd en vertelt veel over Iran.

Voor we vertrokken werden we soms gewaarschuwd voor Mashad, gevaarlijke stad.
Wat we zien is weer buitengewoon aardige mensen, de Iraniërs zijn goede ambassadeurs voor hun land. Deze stad is wel religieuzer. Ik draag nu onder mijn hoofddoek het zwarte kapje dat ik in Amsterdam bij een Marokkaanse winkel kocht, zodat mijn haar bedekt is. Ik wil geen aanstoot geven.
En we voelen ons in Iran voortdurend heel veilig.

Zondag in Mashad
Vanmorgen nam Vali ons na het ontbijt mee naar een travel agency om treintickets te kopen, we gaan morgennacht om 22.45 uur met de nachttrein, die doet er 12 uur over en we hebben een couchette. Een taxi naar het station regelde Vali ook meteen voor ons. Daarna nam hij ons mee naar zijn tapijtwinkel, op de bazaar. We gingen met het openbaar vervoer, de bus. Ik moest achterin in het vrouwengedeelte en Gerard en Vali in het voorste deel, ook een aparte belevenis. Zijn winkel is in Een gebouw achter de winkeltjes van de bazaar, 3 verdiepingen met alleen tapijthandels en reparatie van oude tapijten. Daar komt een 'normale' toerist nooit. Deze tapijten worden met de hand gemaakt.
Daarna gingen we met een taxi, naar Tus, naar de tombe van Ferdowsi, de beroemde Perzische dichter, die het grote epos schreef over de Perzische geschiedenis, met o.a. de verhalen van Rostam en zijn zoon Sohrab. Het was net als bij de tombe van Hafez, heel vreedzaam. Zijn gedichten klonken vanuit een luidspreker over het complex, je kunt het niet verstaan, maar het klinkt poëtisch en bijna als meditatie. We waren de enige westerse toeristen daar. Daarna bezochten we nog een gerestaureerde moskee en karavanserai of citadel, waar het hele land mee volstaat, uit oude tijden, zoals we hier vroeger herbergen hadden waar reizigers veilig konden overnachten.

In de taxi konden we opnieuw zien hoe ontzettend groot Mashad is. Veel flatgebouwen in aanbouw, met stalen constructies als bescherming tegen aardbevingen, die hier nu eenmaal regelmatig plaatsvinden.
Het verkeer is krankzinnig, maximum snelheid op de ringweg 80 km p.u. Iedereen rijdt 100-120 km, met 3 auto's naast elkaar op 2 rijbanen, motorfietsen met dezelfde snelheid, zonder helm (die wel verplicht is) links en rechts inhalen. Dat er niet doorlopend ongelukken gebeuren, is een wonder.

Om 13 uur stonden we klaar om door Ramin opgehaald te worden. We hadden bloemen voor zijn moeder, een doos koekjes voor zijn vader, een sjaal uit Nederland voor zijn zus en voor Ramin het wielren t-shirt van de Jumbo dat een paar maanden geleden in de zegeltjes actie was.
De cadeaus vielen in goede aarde, natuurlijk volstrekt onnodig, want zij hadden ons uitgenodigd. We hadden een hele gezellige middag, veel gehoord over Iran, de gebruiken, het sociale stelsel e.d.
De moeder en inwonende zus van Ramin waren weer in chador, vanwege Gerard.
Vroeger waren er op voordeuren 2 kloppers, een kondigde mannenbezoek aan, zodat de vrouwen zich bijtijds konden bedekken, de andere klopper was voor vrouwelijk bezoek, dan kon iedereen gewoon blijven doen. Nu zijn er camera's en intercoms om bezoek aan te kondigen en als er een man voor de deur staat, hullen vrouwen zich in een chador. Tenminste, hier in Mashad, in de andere steden waar we waren is dat - denken wij- niet meer zo.
Het eten was heerlijk. We namen hartelijk afscheid van elkaar
Ramin bracht ons terug, samen met zijn zus en een zoontje van 14 maanden. De zus nodigde ons ook weer uit voor thee of koffie in haar huis, even dan.
Het is een welgestelde familie, allemaal een goede baan en opleiding en je hoort hier geen verlangens om het land te willen verlaten.

Bij Vali is de populatie inmiddels weer gewijzigd op de 6 persoons kamer, een Chinese jongen en meisje, apart reizend overigens. Een - in onze ogen heel jong Japans meisje, ook alleen reizend en 2 Australische mannen van onze leeftijd, die een grote trektocht maken in een Toyota Landcruiser, hun vrouwen en kinderen zijn Down Under.
Het was heel gezellig op zijn terras met nog een vriend van Vali erbij die ook goed Engels spreekt en in de toeristenbusiness zit. Vali heeft overal connecties en regelt van alles voor zijn gasten.

Vannacht is onze laatste hier, morgenochtend nog naar de Bazaar en dan inpakken en na het diner met de taxi naar het station.

In Teheran onze laatste dagen in Iran, nog naar het Golestan paleis, naar het noordelijk deel van de stad, dat erg mooi schijnt te zijn en kijken wat er verder nog te doen valt.
Donderdag bijtijds naar het vliegveld en we zijn benieuwd of we moeiteloos door de douane komen.

Misschien is dit het laatste verslag van deze reis.
Ik laat jullie nog weten hoe verhaal met het visum afloopt.

Hartelijke groet vanuit Mashad,
Tanja en Gerard