zit m'n hoofddoek goed
Door: Tanja de Wit
Blijf op de hoogte en volg Tanja de Wit
14 September 2015 | Iran, Aqdas
Iran waarbenje.nu
De eerste week van deze reis zit er alweer op en de tijd vliegt voorbij om er een cliché tegenaan te gooien.
Van Teheran vertrokken we maandag met onze eigen bus naar Qazwin, richting het noordwesten, Iraans Koerdistan. Onderweg bezochten we nog een paar bezienswaardigheden en rond 14 uur waren we in Qazwin, waar we begonnen met een wandeling door de stad. Het is een levendige stad, met een prachtige bazaar en een heerlijke theetuin.
De groep:
We zijn met 20 personen, ongeveer een gelijk aantal mannen en vrouwen, 3 onder de 50, 2 onder de 60 en de rest daarboven, de oudste is 76.
Na een week beginnen we elkaar te kennen en worden we een beetje een grote familie. Met ons mee reizen een Nederlandse reisbegeleider en een Iraanse gids.
We reizen in een Chinese bus, met een stugge vering en een hele goede chauffeur, die 3 woorden Engels spreekt. Onze reis is bijna 7000 km lang in 21 dagen, terwijl we dachten rond 4500 km. De wegen zijn redelijk en soms slecht, de bus rijdt max 80km p.u. Er zijn veel verkeersdrempels en ook moet de chauffeur zich regelmatig melden bij een politiepost langs de snelweg,op die manier wordt het rijtijden besluit hier gecontroleerd. Daar komen de plaspauzes, bezienswaardigheden, foto momenten en maaltijden onderweg bij en jullie begrijpen dat er lange dagen in de bus doorgebracht worden om dat grote aantal kilometers te maken. In de eerste week zaten we op 2300 km en eerlijk gezegd kreeg het grootste deel van de groep daar moeite mee,want het is niet alleen het rijden, ook iedere dag in een ander hotel, 's morgens weer vroeg op. We vliegen zo door het land, helaas niet op een vliegend tapijt. De reisleider en gids zijn het met ons eens dat het te ambitieus is en ze gaan kijken hoe het wat comfortabeler kan. We bezoeken een groot aantal plaatsen en zijn er vaak maar zo kort,dat het net zo goed uit het programma weg kan.
Ruim eenderde van de groep is al ziek geworden. De bekende kwaal,diarree, misselijk, overgeven en soms koorts. De Iraanse gids is resoluut;'We have a very good medical system en also very cheap." Dus de zieken worden de eerste dag meteen met een taxi naar een arts vervoerd en krijgen (als ze misselijk zijn) een injectie tegen misselijkheid, een infuus met ors, pillen tegen diarree en anti-biotica. In Nederland zouden 'ze' veel afwachtender zijn. Maar ziek zijn tijdens de busreis is natuurlijk erg lastig en de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat alle patiënten na 2 dagen weer kiplekker zijn.En dat voor omgerekend tussen 6 en 10 Euro.
Gerard en ik zijn tot nu toe gelukkig gespaard voor deze kwaal.
Geld:
Lastig. Ze hebben hier Rials en Tomans.
1.000 Rial is E 0,98.
Dus voor het gemak denk je 100.000 = E 3,-- en de Toman is een 0 minder. Ik heb speciaal voor deze reis een grote beurs meegenomen,want je hebt stapels monopolygeld op zak. Er zijn (nog)geen pinautomaten, wel veel banken en wisselkantoren.
Het leven is hier voor ons heel goedkoop, een warme maaltijd komt meestal rond E 6,--
Het ontbijt bestaat uit heel dun brood, een soort crêpes, feta, komkommer, tomaten, yoghurt en wat honing of jam, met thee of Nescafe of een soort dunne yoghurtdrank.
de warme maaltijd, veel kebab, rund,lam of kip met gebakken tomaat, wat salie en rijst of een stoofschotel. Aubergines, wortel,augurk zijn meestal de groenten. 's Avonds vaak weer een warme maaltijd. Fruit is volop te krijgen, vooral veel meloenen. Simpel en gezond.
Het landschap:
Iran heeft een woestijnachtig landschap, het verveelt snel om naar buiten te kijken.
In Koerdistan is het groener, daar is ook veel landbouw en fruitteelt en boeiend om naar buiten te kijken vanuit de bus. We hebben ook een stuk door echte woestijn gereden, 50km onverharde weg, met een snelheid van 15 km p.u. Dat landschap was weer wel geweldig, veel kamelen, schitterende zandduinen, zonsondergang en onderweg in het donker nog een personenauto die in het zand was vastgereden eruit geduwd. Alle mannen uit de bus duwden mee. De 4 Iraniërs zouden zonder ons niet meer weggekomen zijn die avond, want in de woestijn is 's avonds weinig verkeer. We overnachtten die nacht in een karavanserai, een 1000 sterren hotel onder een wolkeloze, stikdonkere hemel, bezaaid met sterren en nieuwe maan.
De dorpen waar we langskomen zien er niet erg welvarend uit, in de steden zijn de huizen vaak mooier.De straten worden door de overheid amper onderhouden, dan staat er bijvoorbeeld een prachtige villa en voorbij het hek is het een gribus.
Ook ligt er overal veel (plastic) afval, het lijkt wel of iedereen alles zo achteloos laat vallen.
De Iraniërs die we ontmoeten zijn doorgaans buitengewoon aardig en als ze een woordje Engels spreken, belangstellend waar we vandaan komen, wat we van Iran vinden, welkom in ons land.
Familie en gezinsleven is hier ook belangrijk.In parken zie je goede speeltuinen en gezinnen picknicken uitgebreid met elkaar langs de weg of in parkjes.Ze mogen van de overheid gratis kamperen op plaatsen in de stad of park, dan staan er allemaal tenten, hutje bij mutje, voor de tent wordt eten gekookt, reuze gezellig ziet dat eruit.
We zijn een beetje een bezienswaardigheid als toeristen (dat zal wel veranderen als de sancties tegen Iran worden opgeheven) we worden vriendelijk bejegend en niet als wandelende portemonnees gezien.
De hoofddoeken:
In het vliegtuig kwamen na de landing op Khomeini Airport bij alle vrouwen de hoofddoeken tevoorschijn. Het is even wennen om 'm zo om te doen, dat-ie niet voortdurend van je hoofd glijdt. In sommige hotels mogen de hoofddoeken af en ook in de bus in de woestijn; hup,weg met die doeken!
In Teheran dragen de vrouwen hun hoofddoek en tuniek met strakke broek met gratie, buiten de hoofdstad zie je heel veel chadors en die zijn minder afschrikwekkend dan ik dacht. Vaak zijn ze van dunne doorschijnende stof met ingeweven zwarte patronen erin en het staat vaak elegant. In moskeeën dragen alle vrouwen een chador en liggen ze bij de ingang voor ons klaar. Van vrolijke stoffen, wit met bloemetjes of blauw met mooie figuren, allemaal gedessineerd en we worden ook geholpen als we worstelen met die lappen stof.
In een moskee is het heel gemoedelijk. Vrouwen liggen een slaapje te doen, bellen,maken zich op of zitten zachtjes met elkaar te praten,een enkeling bidt. In een moskee worden onderling levensvragen besproken. Een eigen GGZ.
Voor deze keer laat ik het hier bij. Internet is vaak langzaam of afwezig.In dit hotel gaat het goed.
Ons visum is nog niet in orde, dat kan pas als het bijna verlopen is, dus in Mashad moeten we dat regelen.
`
Iedereen liefs en groeten van Gerard en mij.
Tanja
De eerste week van deze reis zit er alweer op en de tijd vliegt voorbij om er een cliché tegenaan te gooien.
Van Teheran vertrokken we maandag met onze eigen bus naar Qazwin, richting het noordwesten, Iraans Koerdistan. Onderweg bezochten we nog een paar bezienswaardigheden en rond 14 uur waren we in Qazwin, waar we begonnen met een wandeling door de stad. Het is een levendige stad, met een prachtige bazaar en een heerlijke theetuin.
De groep:
We zijn met 20 personen, ongeveer een gelijk aantal mannen en vrouwen, 3 onder de 50, 2 onder de 60 en de rest daarboven, de oudste is 76.
Na een week beginnen we elkaar te kennen en worden we een beetje een grote familie. Met ons mee reizen een Nederlandse reisbegeleider en een Iraanse gids.
We reizen in een Chinese bus, met een stugge vering en een hele goede chauffeur, die 3 woorden Engels spreekt. Onze reis is bijna 7000 km lang in 21 dagen, terwijl we dachten rond 4500 km. De wegen zijn redelijk en soms slecht, de bus rijdt max 80km p.u. Er zijn veel verkeersdrempels en ook moet de chauffeur zich regelmatig melden bij een politiepost langs de snelweg,op die manier wordt het rijtijden besluit hier gecontroleerd. Daar komen de plaspauzes, bezienswaardigheden, foto momenten en maaltijden onderweg bij en jullie begrijpen dat er lange dagen in de bus doorgebracht worden om dat grote aantal kilometers te maken. In de eerste week zaten we op 2300 km en eerlijk gezegd kreeg het grootste deel van de groep daar moeite mee,want het is niet alleen het rijden, ook iedere dag in een ander hotel, 's morgens weer vroeg op. We vliegen zo door het land, helaas niet op een vliegend tapijt. De reisleider en gids zijn het met ons eens dat het te ambitieus is en ze gaan kijken hoe het wat comfortabeler kan. We bezoeken een groot aantal plaatsen en zijn er vaak maar zo kort,dat het net zo goed uit het programma weg kan.
Ruim eenderde van de groep is al ziek geworden. De bekende kwaal,diarree, misselijk, overgeven en soms koorts. De Iraanse gids is resoluut;'We have a very good medical system en also very cheap." Dus de zieken worden de eerste dag meteen met een taxi naar een arts vervoerd en krijgen (als ze misselijk zijn) een injectie tegen misselijkheid, een infuus met ors, pillen tegen diarree en anti-biotica. In Nederland zouden 'ze' veel afwachtender zijn. Maar ziek zijn tijdens de busreis is natuurlijk erg lastig en de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat alle patiënten na 2 dagen weer kiplekker zijn.En dat voor omgerekend tussen 6 en 10 Euro.
Gerard en ik zijn tot nu toe gelukkig gespaard voor deze kwaal.
Geld:
Lastig. Ze hebben hier Rials en Tomans.
1.000 Rial is E 0,98.
Dus voor het gemak denk je 100.000 = E 3,-- en de Toman is een 0 minder. Ik heb speciaal voor deze reis een grote beurs meegenomen,want je hebt stapels monopolygeld op zak. Er zijn (nog)geen pinautomaten, wel veel banken en wisselkantoren.
Het leven is hier voor ons heel goedkoop, een warme maaltijd komt meestal rond E 6,--
Het ontbijt bestaat uit heel dun brood, een soort crêpes, feta, komkommer, tomaten, yoghurt en wat honing of jam, met thee of Nescafe of een soort dunne yoghurtdrank.
de warme maaltijd, veel kebab, rund,lam of kip met gebakken tomaat, wat salie en rijst of een stoofschotel. Aubergines, wortel,augurk zijn meestal de groenten. 's Avonds vaak weer een warme maaltijd. Fruit is volop te krijgen, vooral veel meloenen. Simpel en gezond.
Het landschap:
Iran heeft een woestijnachtig landschap, het verveelt snel om naar buiten te kijken.
In Koerdistan is het groener, daar is ook veel landbouw en fruitteelt en boeiend om naar buiten te kijken vanuit de bus. We hebben ook een stuk door echte woestijn gereden, 50km onverharde weg, met een snelheid van 15 km p.u. Dat landschap was weer wel geweldig, veel kamelen, schitterende zandduinen, zonsondergang en onderweg in het donker nog een personenauto die in het zand was vastgereden eruit geduwd. Alle mannen uit de bus duwden mee. De 4 Iraniërs zouden zonder ons niet meer weggekomen zijn die avond, want in de woestijn is 's avonds weinig verkeer. We overnachtten die nacht in een karavanserai, een 1000 sterren hotel onder een wolkeloze, stikdonkere hemel, bezaaid met sterren en nieuwe maan.
De dorpen waar we langskomen zien er niet erg welvarend uit, in de steden zijn de huizen vaak mooier.De straten worden door de overheid amper onderhouden, dan staat er bijvoorbeeld een prachtige villa en voorbij het hek is het een gribus.
Ook ligt er overal veel (plastic) afval, het lijkt wel of iedereen alles zo achteloos laat vallen.
De Iraniërs die we ontmoeten zijn doorgaans buitengewoon aardig en als ze een woordje Engels spreken, belangstellend waar we vandaan komen, wat we van Iran vinden, welkom in ons land.
Familie en gezinsleven is hier ook belangrijk.In parken zie je goede speeltuinen en gezinnen picknicken uitgebreid met elkaar langs de weg of in parkjes.Ze mogen van de overheid gratis kamperen op plaatsen in de stad of park, dan staan er allemaal tenten, hutje bij mutje, voor de tent wordt eten gekookt, reuze gezellig ziet dat eruit.
We zijn een beetje een bezienswaardigheid als toeristen (dat zal wel veranderen als de sancties tegen Iran worden opgeheven) we worden vriendelijk bejegend en niet als wandelende portemonnees gezien.
De hoofddoeken:
In het vliegtuig kwamen na de landing op Khomeini Airport bij alle vrouwen de hoofddoeken tevoorschijn. Het is even wennen om 'm zo om te doen, dat-ie niet voortdurend van je hoofd glijdt. In sommige hotels mogen de hoofddoeken af en ook in de bus in de woestijn; hup,weg met die doeken!
In Teheran dragen de vrouwen hun hoofddoek en tuniek met strakke broek met gratie, buiten de hoofdstad zie je heel veel chadors en die zijn minder afschrikwekkend dan ik dacht. Vaak zijn ze van dunne doorschijnende stof met ingeweven zwarte patronen erin en het staat vaak elegant. In moskeeën dragen alle vrouwen een chador en liggen ze bij de ingang voor ons klaar. Van vrolijke stoffen, wit met bloemetjes of blauw met mooie figuren, allemaal gedessineerd en we worden ook geholpen als we worstelen met die lappen stof.
In een moskee is het heel gemoedelijk. Vrouwen liggen een slaapje te doen, bellen,maken zich op of zitten zachtjes met elkaar te praten,een enkeling bidt. In een moskee worden onderling levensvragen besproken. Een eigen GGZ.
Voor deze keer laat ik het hier bij. Internet is vaak langzaam of afwezig.In dit hotel gaat het goed.
Ons visum is nog niet in orde, dat kan pas als het bijna verlopen is, dus in Mashad moeten we dat regelen.
`
Iedereen liefs en groeten van Gerard en mij.
Tanja
-
14 September 2015 - 07:52
Joreel:
Fascinerend te lezen Tanja en erg goed geschreven.
Zo reizen we een beetje mee. Fijne tijd. -
14 September 2015 - 07:53
Joreel:
Fascinerend te lezen Tanja en erg goed geschreven.
Zo reizen we een beetje mee. Fijne tijd. -
14 September 2015 - 10:27
Martijn:
Leuk on te lezen en hopelijk wordt het jullie niet te veel met al dat rijden (en dan nog haasten bij de attracties). Ook succes met de visumafwikkeling. Wij hadden gisteren Timon op bezoek en zagen zijn Iranfoto's, dus meteen aan jullie gedacht. Vrijdag zie ik in de stad Ruud, Gerrit en misschien Martin, we borrelen bij Wildschut en ook daar komen jullie vast ter sprake. Heniek zoek ik ook op die dag. Eind van de maand ga ik met Luuk naar Polen. Ben erg benieuwd naar jullie foto's en verhalen, veel plezier!
Groetjes, ook van Nellie, Martijn -
14 September 2015 - 10:29
Carin Bosch:
Veel blijven schrijven Tanja, ik herleef weer onze reis door Iran, jaren geleden. Geniet volop samen met Gerard. -
14 September 2015 - 10:49
Carla F.:
Wat een reis! mooi verslag. -
14 September 2015 - 21:01
Douwe Brouwer:
Heel interessant om te volgen, geniet ervan! -
15 September 2015 - 07:10
Henny Hulshoff:
fascinerend , reuze dank voor je schitterend reisverslag;
zo te lezen voor jullie een bijzondere belevenis,
dikke zoen -henny hulshoff -
30 Oktober 2015 - 12:31
Willy Van Dam:
Lieve Tanja en Gerard
Zoals je is Amerika net achter de rug.
Mijn pc bij terugkomst in de war!
Het was niet mogelijk om bij Ruscha de e-mail te bekijken.
Dus nu alles gelezen,wat ook heel leuk is het leest als een boek.
Lieve Tanja en Gerard groetjes Wil en Jan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
