Muiterij in de bus

Iran 2
Muiterij in de bus
Dag allemaal,

Intussen zijn we in het zuiden van Iran, in Kerman.
Leuke stad. De steden zijn toch behoorlijk welvarend,vergeleken met het platteland. Er rijden veel en goede auto's, vooral Peugeots en Japanse merken, er komen moderne winkelcentra, de wegen zijn onderhouden, goede brede trottoirs.
Tegelijk is er in iedere stad een grote drukke bazaar, veel kleding, stoffen, levensmiddelen, huishoudelijke artikelen, zoetigheid, nou ja, alles wat de mensen nodig hebben en voor ons een feest om mee te maken. Omgekeerd trekken we ook bekijks.

Zoals ik al schreef, is ons reisprogramma te ambitieus.
De reisbegeleider heeft met Djoser overleg gehad over aanpassingen in het programma. Dat werd niet toegestaan. Een van ons schreef Djoser dat ze erg teleurgesteld was over het uiteindelijke aanbod. Dat ze speciaal op deze reis had ingetekend vanwege een bezoek aan Tabriz, maar door de lange reistijd zijn we daar maar 1 1/2 uur geweest. Ze kreeg bericht terug dat Djoser het betreurde en hoopte dat de rest van de reis beter zou verlopen. Ze hadden nog nooit eerder klachten over deze reis gehad.
Gerard en ik hebben deze reis geboekt, omdat die naar de plaatsen ging die wij ook wilden bezoeken, maar in de praktijk valt het ook tegen. Shiraz en Isfahan zijn de hoogtepunten van de reis, maar door de lange reisdagen komen we pas in het donker aan, zit de volgende dag propvol met zaken die we graag willen doen, zoals Persepolis bezoeken, 's avonds terug in het hotel en de volgende ochtend om 8 uur weg. Dag Shiraz, dag Isfahan, niets van gezien. En dan komt er een dag tussendoor met een bezoek aan een waterval en een overnachting in een kleine plaats.
We hebben nu het heft in eigen hand genomen, het hotel bij de waterval laten we gaan en we hebben een hotel bij Persepolis geboekt en ook voor de chauffeur en de gids betaald. Nu hebben we meer tijd in Shiraz en in Isfahan. We moesten we een officieel document tekenen dat we dit hebben geregeld buiten de organisatie om.

Van een groepsgenoot hoorden we van wie vrienden van hem deze reis vorig jaar gemaakt hebben dat die na afloop een hele lijst met klachten en verbeterpunten naar Djoser hebben gestuurd en dat deze reis onveranderd weer in het programma staat.
Dus hoezo dat er nog niet eerder klachten waren?

We moeten nu als groep een klacht sturen en gelukkig laten we ons humeur er niet negatief door beïnvloeden.

Gisteren waren we naar het War museum over de oorlog tegen Irak, die hier diepe wonden heeft geslagen en daarna naar Mahan naar een Soefi mausoleum en daarna de Kalutswoestijn in, waar we weer een nacht bleven. Kaluts zijn enorme steenbrokken die her en der in het land staan, vergelijkbaar met Monument Valley in de VS. We waren er rond zonsondergang, dus mooie kleuren. We overnachtten in een klein woestijndorpje bij locals thuis, die tegen betaling toeristen ontvangen. Het was erg local, zal ik maar zeggen. In zo'n plaatsje is werkelijk niets te beleven, adobe woningen, wat dadelpalmen, elektriciteit en een piepklein winkeltje. We slapen in een kamer, op dunne matrassen op de grond, met vier man in een ruimte en buiten wat sanitair.

Vanmorgen gingen we naar Arg-e-Rayen ( Little Bam want het echte Bam wordt nog gerestaureerd na de grote aardbeving van 2003.) hier staat eenzelfde citadel als in Bam, alleen veel kleiner en minder gerestaureerd. Deze citadels (of liever gezegd ruïnes daarvan) vind je overal hier in de omgeving. Deze plaatsen liggen op de route naar Pakistan en Afghanistan en vlak voor de afslag naar Rayen is een grote politiepost, de eerste na de grens met bovengenoemde landen. Auto's die Iran ingaan worden streng gecontroleerd op drugs met honden en op vluchtelingen. Ook hier zijn mensensmokkelaars aan het werk. Voor 30000 Rials ( 1 €) worden vluchtelingen de grens over geholpen. We zagen een groep Afghanen op de politiepost zitten, die werden teruggestuurd. Ook zagen we een stukje eerder een groep Afghanen die door de politie opgespoord waren en naar de politiepost moesten lopen. Handen omhoog, onder schot gehouden. Geen prettig gezicht.

Na het bezichtigen van Ryan picknicken en terug naar Kerman, waar we meteen onder de douche sprongen, alle stof van je afwassen, schone kleren aan.

Een flink deel van de groep blijft in Kerman, bijkomen van alle diarree ellende.
Een van de patiënten werd 65, we zongen hem toe en hij hield een schitterende speech. In het kort; het leven is een weg tussen de wieg en het graf en het begint en eindigt met het verlies van de controle over he darmen. In dit alcoholvrije land verlangde hij slechts naar een ding........een kurk, een hele grote kurk, want hij had er genoeg van om als menselijk waterpistool verworden te zijn en op zijn verjaardag een geïmproviseerde luier te moeten dragen.

We maken ook grappen over het koude bier en de koele witte wijn die we besteld hadden en die maar niet komen......

Ik laat het deze keer hierbij.
Lieve groeten ook van Gerard,
Tanja